Δευτέρα, 21-7-2014

21-7-2014 Untergiesing, München

Κλείνω το ξυπνητήρι,έχω περίπου μισή ώρα για να ξεκινήσω για το οδοντιατρείο, προσπαθώ να θυμηθώ τι έκανα χθες, απολύτως τίποτα. Το καλοκαίρι μοιάζει να τελείωσε, μέσα σε τρεις ημέρες. Η χθεσινή βροχή δεν ήταν αρκετή για να ξεθυμάνει ο ουρανός. 

Η θερμοκρασία έχει επιστρέψει στην γνωστή καθημερινότητα της. Μάλλον, δεν έπρεπε να πακετάρω όλες τις μακρυμάνικες μπλούζες. Η ώρα έχει περάσει, πετάγομαι ρίχνω νερό στα μούτρα μου, πατάω λίγο τα μαλλιά μου, ντύνομαι και βγαίνω από το σπίτι. Δεν προλαβαίνω να βγω στο δρόμο και ήδη έχω παγώσει.

21-7-2014 Rotkreutzplatz, München

Τέλος, και ο οδοντίατρος. Αν κι έχω πάει ήδη τόσες φορές, σήμερα συνειδητοποιώ ότι το κατάστημα του ισογείου είναι γραφείο κηδειών. Κοιτάζω με περιέργεια τα μαύρα πανιά που κοσμούν την βιτρίνα και την κορνίζα με την φωτογραφία από κάποια καταπράσινη γωνιά κάποιου νεκροταφείου.Χαζεύω λίγο τον τιμοκατάλογο, που μάλλον έχει να κάνει με την ενοικίαση του τάφου και αποφασίζω να κατέβω ως το Hauptbahnhof με τα πόδια για να βγάλω εισιτήριο. 

21-7-2014  Hauptbahnhof, München

Ρίχνει μερικές αραιές ψιχάλες, ανοίγω το βήμα και μπαίνω στο σταθμό. Χαζεύω για λίγο τις αποβάθρες, από κάποια από αυτές θα φύγω μεθαύριο. Κατευθύνομαι στην κεντρική είσοδο, στα μηχανήματα να βγάλω εισιτήριο. Μετά από άπειρα βήματα, ξεκινάει να εκτυπώνεται, έξι αντίτυπα, λες να έκανα κανένα λάθος; Παίρνω το πρώτο απόκομμα από την υποδοχή και τότε συνειδητοποιώ ότι θα πρέπει να αλλάξω δυο τραίνα μέχρι το Βελιγράδι. Τετάρτη, μεσημέρι, αναχώρηση για Σάλτσμπουργκ, από εκεί άλλο τραίνο για Βουδαπέστη μέσω Βιέννης, τουλάχιστον θα πάω Βουδαπέστη, έστω και για μια ώρα! Από Βουδαπέστη, τραίνο για Βελιγράδι και πρωί-πρωί της Πέμπτης θα είμαστε Βελιγράδι και μετά βλέπουμε.

21-7-2014  Belgradestr, München

Μόλις είχα χαιρετίσει τον ψηλό, ίσως ο τελευταίος καφές που ήπιαμε παρέα στο Μόναχο. Σκέφτομαι τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα που νομίζω ότι δεν σκέφτομαι τίποτα. Τελικά, το χρειάζομαι αυτό ταξίδι. 

21-7-2014 Untergiesing, München

Δεν έχει σταματήσει να βρέχει όλο το μεσημέρι και το απόγευμα, θέλω να βγω έξω να περπατήσω αλλά η θερμοκρασία έχει πέσει στα μισά από χθες, δε θέλω να ρισκάρω, με περιμένει ταξίδι κι έχω και τα "μωρά". Το στυλό λες και δεν θέλει να συνεχίσει να γράφει, πέφτει και ξαναπέφτει από τα χεριά μου, οι σκέψεις άπειρες κι όμως δεν μπορώ να γράψω καμία, ίσως δεν βοηθάει η πίεση, καλύτερα σήμερα να μη γράψω άλλο.

Κυριακή, 20-7-2014

20-7-2014 Untergiesing, München Δεν είναι πολύ ώρα που έχει σταματήσει να βρέχει, τίποτα έξω δε θυμίζει το τριήμερο ηλιοφάνειας, το μόνο που έχει απομείνει είναι η υψηλή θερμοκρασία. Σύννεφα, μάλλον ένα ατέλειωτο σύννεφο, που απλώνεται παντού, σαν ασπρόμαυρη ταινία, σε κάθε απόχρωση που μπορεί να δώσει ο συνδυασμός, λευκού και μαύρου. Δεν ήταν απλά μια καλοκαιρινή μπόρα, από αυτές που μυρίζεις βρεγμένο χώμα και μούχλα ξερών κλαδιών και φύλλων, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνω την σκέψη, πως το Μόναχο χτίστηκε χειμώνα. Χθες δεν έγραψα τίποτα, πρέπει να κάνω μια προσπάθεια να βάλω σε σειρά τα χθεσινά γεγονότα.Ο κατάξανθος πιτσιρικάς μάλλον δεν θα συνεχίσει να κάνει ποδήλατο στην αυλή, δεν έχει αφήσει λακκούβα για λακκούβα, κι η μητέρα του ακούγεται πολύ εξοργισμένη. Βάζω μουσική δυνατά, δε νομίζω ότι θα μου χρειαστεί να μάθω να κατσαδιάζω στα γερμανικά. 19-7-2014 Untergiesing, München Ξύπνησα, τουλάχιστον τέσσερις φορές μέχρι να αποφασίσω να σηκωθώ, ήταν μεσημέρι, το απόγευμα θα πηγαίναμε Tollwood με τον ψηλό και κόντευε και ώρα για το μεσημεριανό των κουνελιών. Έκανα, λίγο ότι συμμαζεύω, στην πραγματικότητα απέφευγα να σκεφτώ. Καλύτερα να πήγαινα για ψώνια, Σάββατο σήμερα, δεν θα έχει μείνει πάλι τίποτα στα ράφια. 19-7-2014 Tegernseer Landstr, München Ατέλειωτες ουρές στα ταμεία, δύο Βαλκάνιοι, μάλλον γείτονες συζητούν σε μια διάλεκτο, γερμανικών και σλαβικών. Δυο κοπέλες πίσω μου συζητούν στα γερμανικά για τα καινούρια παπούτσια κάποιας φίλης, δε χρειάζεται να γυρίσω για να καταλάβω ότι είναι από την Τουρκία. Στην Ελλάδα, θα ήμασταν οι ξένοι, "ωχ, κοίτα ένας Έλληνας...κλπ". Σαν να βλέπουμε ένα αγρίμι που περιφέρεται μακρυά από το φυσικό του περιβάλλον. Σκέφτομαι πως έχω ξένος είναι ο ταμίας στο αριστερό ταμείο που τον βλέπω πρώτη φορά. Τους Ρουμάνους δεξιά, τους ξέρω, μένουν λίγο πιο κάτω, ο Τούρκος μπροστά τους δουλεύει στο κεμπάπ, τη Γερμανίδα δεξιά την έχω γνωρίσει στο σπίτι του Μίχι, την χαιρετάω και μου λέει, "ακόμα, εδώ είσαι εσύ;", της χαμογελάω και γνέφω καταφατικά. Η γιαγιά μπροστά μου, βλέποντας το κόκκινο μαρούλι, αρχίζει να μου εξηγεί λεπτομερώς με το τι πρέπει να το συνοδεύσω, της χαμογελάω και την διαβεβαιώνω πως δε θα ξεχάσω τίποτα από όσα μου είπε και την χαιρετάω καθώς παίρνει την πάνινη σακούλα που συνηθίζουν να φέρουν οι Γερμανοί, για να μεταφέρουν τα ψώνια τους. Δεν ήθελα να την απογοητεύσω, λέγοντας της πως το μαρούλι προορίζεται για το στομάχι των κουνελιών. 19-7-2014 St.-Quirin-Platz, München Σε οχτώ λεπτά έρχεται ο επόμενος συρμός του μετρό. Ακουμπάω, στην πλάτη στον κόκκινο στύλο, έκτακτης ανάγκης. Ένα παιδάκι παίζει με ένα κέρμα ή μάλλον προσπαθεί να το πετάξει στις γραμμές, αλλά ο πατέρας του δεν δείχνει να συμφωνεί. Πιο πέρα ένα παιδάκι με αφρικανικά χαρακτηριστικά, έχει ανασηκωθεί στο καροτσάκι του και κοιτάζει, με ανοιχτό το στόμα τις άσκοπες προσπάθειες του μικρού με το νόμισμα. Στο τέλος μάλιστα, επευφημεί με άναρθρες κραυγές, τότε ο άλλος μικρός ξεχνά το νόμισμα και γυρίζει να κοιτάξει από που ακούγονται οι κραυγές, κοιτιούνται για λίγο και ανταλλάζουν ματιές και ξαναγυρνούν στις ασχολίες τους.  Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο, λες και υπήρχε κάτι παραπάνω από σκοτάδι και σκόρπιες λάμπες, για να χαζέψω στις υπόγειες σήραγγες. Ρίχνω μια ματιά στην οθόνη με τις ειδήσεις, πόσες ακόμα άναρθρες παιδικές κραυγές στη Λωρίδα της Γάζας για να καταλάβουν οι μεγάλοι;  19-7-2014 Tollwood, München Καταλήξαμε στην Ταϊλανδέζικη γωνιά, δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να θυμηθώ πως λέγεται αυτό που πήραμε να φάμε, αλλά δεν ήταν καθόλου άσχημο. Ταϊλανδέζικη μπύρα και τα άδεια πιάτα μας πάνω στον κλασικό τραπεζόπαγκο βαυαρικής μπυραρίας...τελικά δεν είναι και δύσκολο να συνδυάσεις τα πάντα. Ένα μεγάλο πολιτισμικό πανηγύρι χωρίς διακρίσεις που μπορείς να πάρεις γεύσεις σχεδόν απ όλο τον κόσμο. Αν ο κόσμος ήταν ένα πολύχρωμο πανηγύρι, ουτοπικές σκέψεις χάνονται στην ποικιλομορφία του πλήθους. Σηκωνόμαστε να φύγουμε , οι πάγκοι και τα κιόσκια έχουν αρχίσει να κλείνουν. Ο κόσμος αν κι έχει λιγοστέψει δεν δείχνει διατεθειμένος να σταματήσει να διασκεδάζει. Έχουμε απομακρυνθεί πια, μερικά άγρια κουνέλια βολταρούν ανέμελα, αδιαφορώντας εντελώς για την ανθρώπινη παρουσία. Πόσο όμορφο συναίσθημα να νιώθεις ελεύθερος.

Παρασκευή, 18-7-2014

18-7-2014 Untergiesing, München

Κουδούνι, μάλλον στον ύπνο το ακούω, ξανακλείνω τα μάτια. Αμέσως ξαναρχίζει, πετιέμαι πάνω και κοιτάω την ώρα, ούτε οχτώ δεν έχει πάει ακόμα, ποιος να είναι τόσο νωρίς; Ανοίγω την πόρτα με μισόκλειστα μάτια, ένας ξανθός ξερακιανός με έναν κουβά στο ένα χέρι και μια εργαλειοθήκη παραμάσχαλα με καλημερίζει και κάτι μουρμουρίζει, τον παρατηρώ, φοράει μια μπλε φόρμα εργασίας. Θαρρώ πως λέει κάτι για μπόιλερ, του ζητάω να μου ξαναπεί τι είπε, ο καθένας σε αυτό το μέρος έχει δικιά του διάλεκτο. Τελικά συνεννοηθήκαμε, του εξηγώ ότι ο θερμοσίφωνας μου δουλεύει μια χαρά, αλλά αυτός το χαβά του, προσπαθεί μάλιστα να μπει μέσα, του λέω ότι έχει γίνει λάθος και βγάζει ένα χιλιοτσαλακωμένο κομμάτι χαρτί από την δεξιά τσέπη. Το ανοίγει και μου το δίνει, έχει κάνει λάθος στην διεύθυνση, δεν θέλει όμως να το καταλάβει,. Του ζητάω να με ακολουθήσει και βγαίνω έξω ξυπόλητος και του δείχνω το ταμπελάκι με τον αριθμό, μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα αφήνοντας τον να μουρμουρίζει.

Ξυπνητήρι, το κλείνω και αλλάζω πλευρό. Δεν περνάει ένα λεπτό και πετάγομαι, έχω οδοντίατρο, κόντεψα να το ξεχάσω. Ετοιμάζομαι και κάθομαι να πιω καφέ με την ησυχία μου. Ρίχνω μια ματιά στην επικαιρότητα, όχι ότι περίμενα να έχει αλλάξει κάτι, ο άνθρωπος θέλει πολύ ακόμα για να ανακαλύψει την ειρήνη.

18-7-2014 Rotkreuzplatz, München

Η οδοντίατρος μόλις έχει ενημερώσει την Γερμανίδα βοηθό της ότι ετοιμάζομαι να επιστρέψω με τραίνο στην Ελλάδα, μαζί με τα κουνέλια μου. Με το στόμα ανοιχτό παρακολουθώ τη συζήτησή τους, ενώ διάφορα οδοντιατρικά εργαλεία μπαινοβγαίνουν στο στόμα μου. Τελικά, δεν αποφεύγω και το τρίτο ραντεβού, Δευτέρα εφτά το πρωί για να προλάβω να φύγω με το μεσημεριανό τραίνο, έλα όμως που ο Θεός γελάει.

Κατεβαίνω στο δρόμο και παίρνω τον ψηλό τηλέφωνο, μάλλον έχει σχολάσει γιατί με έπαιρνε όσο ήμουν στο ιατρείο. Κανονίζουμε να συναντηθούμε στο Stachus, οπότε πάω να πάρω το μετρό.

18-7-2014 Stachus, München

Μεσημέρι πια, το κέντρο γεμάτο κόσμο, οι περισσότεροι δείχνουν για τουρίστες. Πολλοί κάθονται δίπλα στο συντριβάνι προσπαθώντας να πιτσιλιστούν, κλέβοντας λίγη δροσιά. Κοιτάζω τα κτήρια γύρω από την πλατεία, λες και βρίσκομαι εκεί πρώτη φορά, μάλλον παλεύω να συνηθίσω στην ιδέα, ότι μπορεί και να μην ξαναβρεθώ εκεί. Τακτοποιούμαι τις δουλειές μας λέμε να πάμε για κανένα καφέ. Κατηφορίζουμε τον πεζόδρομο της Neuhauser σχολιάζοντας το πλήθος.

18-7-2014 Viktualienmarkt, München

Στη γνωστή θέση, μπροστά στον πίνακα με το μενού της ημέρας, χαζεύουμε το πλήθος που περνά από την κεντρική αγορά του Μονάχου. Μικρά ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα στην πλατεία πωλούν ότι μπορείς να βρεις σε ένα μπακάλικο, σε τιμές Delikatessen, φυσικά. Λουκάνικα, τυριά από όλο τον κόσμο, -με εκείνο το γιαπωνέζικο σε χρώμα πράσινου σαπουνιού να μου τραβάει πάντα το βλέμμα, βαυαρικά κεράσια και φράουλες, αλλά και γιγάντια τροπικά φρούτα, κάθε λογής λαχανικό, ελιές από κάθε άκρη της Μεσογείου, σαλάτες όλου του κόσμου, αν και δύσκολα θα ζήταγα μισό κιλό τζατζίκι από τον τύπο πίσω από τον πάγκο με τα μπωλ που τα χωρίζει μια ξύλινη σκεπή απ' τις ακτίνες του ήλιου. Και φυσικά λουλούδια, από τα τέλη της άνοιξης μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού γεμίζει ο τόπος λουλούδια, γλάστρες και γλαστράκια, 

Μετά τον καφέ παίρνουμε και μια μπύρα να δροσιστούμε, ο κόσμος δεν σταματάει να περνάει. Πλήθος ανομοιόμορφο που απολαμβάνει ανέμελα της ακτίνες του ήλιου δίχως να έχει τίποτα να χωρίσει. Πληρώνουμε και σηκωνόμαστε να φύγουμε. Ξεκινάμε για το μετρό και του λέω να περάσουμε για λίγο από μαγαζί που ψωνίζω για τα κουνέλια για να πάρω το καλάθι μεταφοράς, γιατί στο τέλος με βλέπω να τα κουβαλάω στην τσάντα με τον υπολογιστή.

18-7-2014 Untergiesing, München

Μπαίνω στο σπίτι και δείχνω στα κουνέλια το καινούριο τους απόκτημα, φυσικά και δεν εντυπωσιάζονται καθόλου, πλαστικό, φαντάζομαι δεν διεγείρει διόλου την αίσθηση τους. Συμπέρασμα, δεν τρώγεται, άρα αδιαφορία. Αν οι άνθρωποι κατανάλωναν μόνο για να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες η οικονομία θα είχε καταρρεύσει προ πολλού όχι ότι και η υπερκατανάλωση έχει αντίθετα αποτελέσματα. Η ώρα έχει περάσει πρέπει να φύγω θα με περιμένει κι έχω να την δω κοντά ένα χρόνο, κι όμως μένουμε στην ίδια πόλη τους τελευταίους δεκαεφτά μήνες και δεν θα έλεγες ότι είναι από τις μεγάλες πόλεις το Μόναχο.

18-7-2014 Münchener Freiheit, München

Δεν έχουμε πολύ χρόνο, θα πρέπει να φύγει. Της υπόσχομαι να μείνω δυο μέρες παραπάνω για να ξαναβρεθούμε και ο Θεός ακόμα γελάει. Καθόμαστε σε ένα από καφέ της πλατείας, λέμε ένα σωρό πράγματα και ο κόσμος πάει κι έρχεται. Φθάνει η ώρα να φύγει, την πάω μέχρι το μετρό και δίνουμε ραντεβού για την Τρίτη. Ποιος πάει οδοντίατρο εφτά η ώρα το πρωί,την Δευτέρα!

18-7-2014 Untergiesing, München

Σε όλη την επιστροφή με το μετρό σκεφτόμουν τη διαδρομή στην επιφάνεια, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι έχω δεθεί με την πόλη. Πρώτη φορά, σήμερα νιώθω αυτό το συναίσθημα πρόωρης νοσταλγίας. Άραγε είναι ο τόπος ή τα γεγονότα που θα μου λείψουν, μάλλον το ένα φέρνει το άλλο και τούμπαλιν. Λέω, να μπω για μπάνιο, μάλλον δε θα γράψω κάτι άλλο για σήμερα. 

Πέμπτη, 17-7-2014

17-7-2014 Untergiesing, München

Πρέπει να κοντεύει τέσσερις, μια υποψία αυγής ανάμεσα στις γρίλιες του παραθύρου. Τα κουνέλια καθαρίζονται, τα κοιτάζω να γλείφει το ένα τα αυτιά του άλλου, με προσήλωση. Αν εξαιρέσουμε τις ώρες του φαγητού, που το καθένα προσπαθεί να φάει όσο περισσότερο γίνεται, κατά τα άλλα διεξάγουν κάθε τους δραστηριότητα με θαυμαστή συλλογικότητα. Ακόμα όμως και αυτός ο ανταγωνισμός τις στιγμές της ικανοποίησης της έμφυτης βουλιμίας τους, δεν είναι απόρροια συλλογικότητας; 

Έχει πια ξημερώσει για τα καλά, η θερμοκρασία έχει πέσει για τα καλά, αυτή τη μαγική στιγμή που ο ορίζοντας φλέγεται. Μερικά αγουροξυπνημένα τιτιβίσματα χάνονται στα επαναλαμβανόμενα χασμουρητά μου. Ξημερώνει,  τρίτη ηλιόλουστη ημέρα στη σειρά. Τα τιτιβίσματα έχουν πληθύνει, τα δενδρόπουλα παλεύουν για το ποιο θα πει την πιο γλυκιά καλημέρα. Μήπως, τελικά ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής είναι ο εγωισμός μας, ο ίδιος μας ο εαυτός; Γιατί, να θέλεις να είσαι καλύτερος από κάποιον άλλο, όταν ο ίδιος είσαι τόσο ξεχωριστός;

17-7-2014 Untergiesing, München

Έχει μεσημεριάσει για τα καλά, ούτε κατάλαβα ότι με πήρε ο ύπνος, Το ξύλινο παντζούρι νομίζεις ότι έχει τυλιχτεί με φλόγες, πρέπει να είναι περασμένες δύο, αν κρίνω από τη θέση που με παρακολουθεί ο ήλιος. Τα κουνέλια πετάγονται καθώς σηκώνομαι και κολλούν τα μουσούδια τους στα κάγκελα. Δεν έχει κανένα νόημα να ταίζεις με πρόγραμμα, μονίμως είναι πεινασμένα. Παίρνω την ποτίστρα να τη γεμίσω φρέσκο νερό. Δυσκολεύομαι στα πρώτα βήματα, μάλλον έπρεπε να έχω κλείσει το παράθυρο. 

Η ντουλάπα, άδειασε πλέον τελείως, κράτησα μόνο κανά δυο αλλαξιές, έριξα μια τελευταία ματιά στην κρεμάστρα του χωλ και τράβηξα το φερμουάρ. Σκέφτομαι τι έχει στο ψυγείο, μάλλον πρέπει να πάω να πάρω μερικά πράγματα. Κάνω και μια αυτοψία, δεν είχα άδικο, παίρνω μια μπύρα και κλείνω την πόρτα του ψυγείου. Θα πιω την μπύρα και θα πάω για ψώνια.

Τα μωρά παλεύουν να θηλάσουν, έχουν πια μεγαλώσει αρκετά για να χωράνε κάτω από την κοιλιά της μάνας τους. Παρόλα αυτά, μια με δυο φορές την ημέρα ακόμα τους δίνει γάλα, κάτι παραπάνω θα ξέρει, εκείνα άλλωστε άλλο που δε θέλουν, ώρες την κυνηγούν ολημερίς μπας και ρουφήξουν καμιά σταγόνα.

17-7-2014, Belgradestraße, München

Ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα στο μετρό και για ποιο λόγο κατέβηκα στη Scheidplatz, δεν έχει σημασία, θα ψωνίσω από εδώ. Κατηφόρισα προς το κοντινότερο σούπερ-μάρκετ, -ίσως από τις γειτονιές που γνωρίζω καλύτερα. Αλήθεια, πόσο δύσκολο να ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου, να θες να γίνεις κάτι καλύτερο από αυτό που είσαι. Φαντάζομαι η δυσκολία είναι στο να ταπεινωθείς, να αποδεχθείς πως δεν είσαι όντως και τόσο καλός. Κουδουνίσματα με επαναφέρουν στην πραγματικότητα, μετά από τόσους μήνες κι ακόμα περπατάω στους ποδηλατοδρόμους. 

Για μια ακόμα ημέρα δεν ψώνισα τίποτα ιδιαίτερο, σαν πιτσιρίκι που πήρε χαρτζιλίκι και έτρεξε να το ξοδέψει σε όλα αυτά που λαχταράει ένα πιτσιρίκι. Χρειάζομαι ψυγείο, θα λιώσει το παγωτό, άρα μάλλον δεν θα ξαναπεριφερθώ στο Luitpoldpark. 

17-7-2014 Untersbergstraße, München

Δεν έκανα αλλαγή συνέχισα με τη γραμμή 2 ως την Untebergs, λίγο μακρύτερα από τη γραμμή 1, αλλά θα μου έπαιρνε ώρα η αλλαγή και το παγωτό φαντάζομαι ήδη θα έχει αρχίσει να γίνεται κρέμα. Άλλωστε μου άρεσε η διαδρομή, μια ευθεία όχι παραπάνω από 700 μέτρα, κάτω από βελανιδιές, που ξεπερνούσαν σε ύψος τα κτήρια. Πάντα όταν περπατάω σε αυτόν το δρόμο έχω την αίσθηση ότι ακολουθώ ένα ρυάκι, στην πραγματικότητα ακολουθώ το δρόμο από την όχθη-πεζοδρόμιο στρωμένη με εκείνες τις γκριζόμαυρες πλάκες που υπάρχουν σε όλα τα πεζοδρόμιο του Μονάχου. Μάλλον είναι οι βελανιδιές που δίνουν αυτή την αίσθηση, ίσως να υπάρχει και κάποιο υπόγειο ρέμα, ίσως και να το νιώθω μόνο εγώ, αλλά ειδικά τη νύχτα που δεν περνάει κανείς νομίζεις ότι ακούς το κελάρυσμα του νερού.

17-7-2014 Untergiesing, München

Βάζω το παγωτό στην κατάψυξη και βάζω ραδιόφωνο, έναν διαδικτυακό σταθμό. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο σπίτι να σιγουρευτώ ότι δεν έχω αφήσει κάτι σημαντικό και αράζω στον καναπέ. Πάλι κάτι τρώνε, μάλλον τριφύλλι ανακατεμένο με πριονίδια. Γελάω με τις σκέψεις μου, Καταδικασμένα, να μην γνωρίσουν άλλα κουνέλια, χωρίς δικαίωμα να επιλέξουν με πιο κουνέλι θα ξαπλώσουν δίπλα-δίπλα, ποιανού θα καθαρίσουν τα αυτιά. Ξαναγελάω. Άραγε τα ζώα επιλέγουν τις συναναστροφές τους, σίγουρα επιλέγουν με ποιο θα ζευγαρώσουν,... όταν έχουν την πολυτέλεια(;)

Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, ανάβω το φως. Κλείνω το ραδιόφωνο. Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να επιλέξουμε το ταίρι μας; Προσπαθώ να σκεφτώ τη θέλω να ακούσω. Βάζω μια λίστα στην τύχη, την αλλάζω αμέσως και το ίδιο ξανά. Τα ζώα αντιλαμβάνονται τον κόσμο με τις αισθήσεις, το ίδιο κι εμείς, διαφέρουμε άραγε σε κάτι; 

Δεν έχω ίδεα τι είναι αυτό που ακούω, χαμηλώνω την ένταση και ρίχνω μια ματιά στις ειδήσεις. Καταλήγω να διαβάζω για το Βελιγράδι και τη Σερβία. Πριν έρθω στο Μόναχο το μόνο που είχα κοιτάξει ήταν ο χάρτης των συγκοινωνιών, θυμάμαι ότι τον έκλεισα σε δευτερόλεπτα, απελπισμένος. Τελικά δεν είναι και τόσο περίπλοκα.

Απόψε πρέπει να κοιμηθώ, το πρωί έχω να πάω στον οδοντίατρο και μετά στο ταχυδρομείο να στείλω και τα υπόλοιπα πράγματα, χρειάζομαι και ταινία να κλείσω τις κούτες κι έναν επίδεσμο μάλλον, δεν κατάφερα να κάνω και πολλά σωστά βήματα σήμερα.

Τετάρτη, 16-7-2014

16-7-2014 Untergiesing, München

Δε θέλω να σηκωθώ με τίποτα, βάζω και ξαναβάζω ξυπνητήρι, σε δέκα λεπτά, σε δεκαπέντε, σε μισή ώρα. Τελικά σηκώνομαι, έξω έχει ήλιο και σήμερα! Παραδόξως, τα κουνέλια έχουν νερό, άλλωστε απόψε δεν με ξύπνησε το σφυροκόπημα της μπίλιας της γυάλινης ποτίστρας. Με κοιτάζουν με αδιαφορία ξαπλωμένα όλα μαζί σε μια γωνιά. Τους βγάζω επιδεικτικά τη γλώσσα και παίρνω ένα μπισκότο από το τραπέζι, πετάγονται από τη γωνιά τους, τους ξαναβγάζω τη γλώσσα και ακουμπάω το μπισκότο πάνω στο κάγκελα του κλουβιού.

Ρίχνω και ξαναρίχνω νερό στο πρόσωπό μου, νιώθω σαν να έχω κοιμηθεί εικοσιτετράωρα κι όμως χρειάζομαι ύπνο. Προσπαθώ να θυμηθώ αν ονειρεύομαι, δεν μου έρχεται τίποτα. Χιλιάδες αναμνήσεις χορεύουν ολοζώντανες ανάμεσα στις πιτσιλιές του καθρέφτη. Κόβω ένα κομμάτι χαρτί, παίρνω το καθαριστικό για τα τζάμια και πιτσιλάω με μανία τον καθρέφτη, μένω για λίγο να κοιτώ το υγρό να τρέχει στο γυαλί, οι αναμνήσεις αδιάφορες συνεχίζουν το κυνηγητό τους... Το χαρτί έχει λιώσει πια από το τρίψιμο, κοιτάω τον καθρέφτη και χαμογελάω ανάμεσα σε κομμάτια χαρτιού και θολές ανακλάσεις. 

16-7-2014 Rotkreuzpltz, München

Ο αέρας που με χτυπά ανεβαίνοντας τις σκάλες, αναζωογονεί τις αισθήσεις μου. Το θερμόμετρο γλείφει τους τριανταδύο βαθμούς, η πλατεία γεμάτη περαστικούς, ενώ όσοι στέκονται στην στάση του τραμ ψάχνουν να βρουν τρόπους να δροσιστούν μέχρι να φθάσει το τραμ. Ακόμα είναι νωρίς, παίρνω μια κατεύθυνση στην τύχη και ανοίγω το βήμα μου. Ανακουφίζομαι αυτός ο δρόμος δεν μου θύμιζε απολύτως τίποτα, χαλαρώνω το περπάτημα μου και αναζητώ κανένα LOTTO να πάρω κάτι να δροσιστώ, άσκοπα, μόνο σπίτια ως εκεί που φθάνει το βλέμμα, στρίβω δεξιά στο πρώτο στενό το ίδιο κι εκεί, τουλάχιστον θα ταξιδέψω καλοκαίρι, τα περισσότερα ταξίδια μου τα έχω κάνει το χειμώνα. Η ώρα έχει περάσει, ξαναστρίβω δεξιά και βγαίνω πάλι στην πλατεία. Στρίβω αριστερά και χτυπάω το κουδούνι.

Έχω ακόμα ένα μούδιασμα στα δεξιά, η οδοντίατρος είπε ότι θα πρέπει να ξαναπάω, πάλι. Ξαναδιαβάζω το χαρτί του ραντεβού, Παρασκευή, 18/7 , 10 το πρωί. Είχα σκοπό να φύγω την Παρασκευή, το τραίνο φεύγει το μεσημέρι, προλαβαίνω-δεν προλαβαίνω. Καλύτερα να μην φύγω την Παρασκευή, άλλωστε δεν υπάρχει λόγος να βιαστώ.

16-7-2014 Fromundstraße, München

Βγαίνοντας από το μετρό, πέφτω πάνω στην τύπισσα με τα 4 κουτάβια. Είχα καιρό να την δω. Τα λυκάκια είχαν μεγαλώσει αρκετά και δυναμώσει, τα λουριά τέντωναν κάθε φορά που ορμούσαν προς κάποια καινούρια τους ανακάλυψη. Χαιρέτισα στα βαυαρικά την κοπέλα και μπήκα στο σούπερ-μάρκετ. Έκανα μερικές άσκοπες γύρες στους στενούς διαδρόμους και αποφάσισα ότι κάτι έπρεπε να ψωνίσω. Γέμισα τα χέρια μου και τράβηξα για το ταμείο, αν κρίνω από τα ψώνια μου πάλι δεν θα μαγειρέψω. Αλήθεια, από πότε έχω να μαγειρέψω; Θυμάμαι, πολύ καλά, αλλά πλέον δεν έχει καμία σημασία. 

16-7-2014 Untergiesing, München

Τα πιτσιρίκια παίζουν μπάλα στην αυλή, με βλέπουν που μπαίνω και αφήνουν το παιχνίδι τους. Παλεύω για μια ακόμη φορά να μιμηθώ το χαιρετισμό τους. Πρώτα μια χειραψία, μετά χτύπημα γροθιών, μετά... Ξεκαρδίζονται από τα γέλια, πάντα μπερδεύω τη σειρά. Με ρωτούν τι ψώνισα και τους απαντάω ότι πήρα παγωτά για τα κουνέλια, γελούν αν και καταβάθος κρατούν μια υποψία, ότι μπορεί να λέω και αλήθεια. Μπαίνω στην είσοδο, τραβάω την δωρεάν εφημερίδα από το γραμματοκιβώτιο, ρίχνω μια ματιά στο εξώφυλλο, τίποτα ενδιαφέρον και την πετάω στο καλαθάκι για τα χαρτιά.

16-72014 Untergiesing,  München

Κλείνω την πόρτα και τακτοποιώ τα ψώνια. "Δε θα φύγουμε Παρασκευή, μάγκες!", με κοιτούν για λίγο με τεντωμένα τα αυτιά τους και αφού σιγουρεύονται ότι δεν πρόκειται να τους δώσω κάτι να φάνε, συνεχίζουν με αταραξία της συνήθειες τους. 

Κατεβάζω το παντζούρι, τα πιτσιρίκια πετούν κανα, δυο φορές την μπάλα, πάνω στο παντζούρι, αλλά μη βλέποντας αντίδραση, συνεχίζουν το προηγούμενο παιχνίδι τους. Βάζω δυνατά μουσική και μπαίνω να δω τι παίζει στο ίντερνετ. 'Πυροβολισμοί στο κέντρο της Αθήνας, σύλληψη Μαζιώτη, τραυματίστηκε, δυο τραυματίες ξένοι, ένας Γερμανός,... μάλιστα. ' 

Αλλάζω μουσική και ακούω ειδοποίηση μηνύματος. " Ναι, την είδα την ταινία", τα ξημερώματα την είχα δει και μετά κοιμήθηκα. Λεμέ διάφορα από αυτά που δεν ενδιαφέρουν συνήθως κανέναν, εκτός από εκείνη τη στιγμή που λέγονται, αλλά καμιά φορά απλά η αξία τους μένει θαμμένη ανάμεσα στα τόσα άλλα ασήμαντα.

16-7-2014 Untergiesing, München

Έξω είναι σκοτεινά, ίσως και να κοιμήθηκα και λίγο. Ανάβω το φως και βάζω μουσική. Αλήθεια γιατί να πίστευαν οι παλιοί πως δεν πρέπει να κοιμάται κανείς αντίθετα;, θυμάμαι την απογευματινή συζήτηση, λέει δεν μπορείς να βρεις από που να κατέβεις από το κρεβάτι. Κάποια εξήγηση πρέπει να υπάρχει οι παλιοί δεν λένε ποτέ κάτι που δεν έχει λογική. Θυμήθηκα πως σηκώθηκα σήμερα από τον καναπέ, ναι υπάρχει μια περίεργη κόντρα ανάμεσα σε συνειδητό και ασυνείδητο, ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο. Ευτυχώς, ακόμα δεν έχω αντιμετωπίσει πρόβλημα στο από που σηκώνομαι κι ας έχω αλλάξει άπειρες φορές τον προσανατολισμό που ξαπλώνω. Οι καναπέδες βλέπεις δεν έχουν προσκέφαλο.

Τρίτη, 15-7-2014

15-7-2014 Untergiesing, München

...κάτι σφυροκοπάει στα αυτιά μου, πετάγομαι. Έξω ακόμα σκοτάδι, κοιτάζω την ώρα και ξανατυλίγομαι στα σκεπάσματα, κλείνω τα μάτια, το σφυροκόπημα ξαναρχίζει. Ανασηκώνομαι-σταματά, προσπαθώ να ξυπνήσω κάθε γωνιά του μυαλό μου. 

Έξω έχει ξημερώσει, κοιτάζω την ώρα, έχω ακόμα πάνω από δυο ώρες, στριφογυρίζω για λίγο κι ύστερα χαζεύω τις αχτίδες που περνούν από τις γρίλιες. Παντζούρι-αχτίδα φωτός, παντζούρι-αχτίδα φωτός, παντζούρι-αχτίδα... το ίδιο μέχρι το περβάζι. Η ορχιδέα κολλημένη στο τζάμι ρουφά αχόρταγα κάθε μικρή αχτίδα. 

Κλείνω το ξυπνητήρι και ανοίγω το παντζούρι. Επιτέλους ήλιος μετά από τόσες ημέρες. Ρίχνω μια ματιά στην αυλή και κατεβάζω την ορχιδέα από περβάζι. Κρίμα τα πιτσιρίκια έχουν σχολείο, θα ευχαριστιόνταν επιτέλους την αυλή στεγνή και ζεστή. 

Έχει περάσει η ώρα, μπαίνω να κάνω μπάνιο σε λίγο πρέπει να φύγω. Τουλάχιστον ξεμπέρδεψα, εντελώς με τα θέματα του σπιτιού. Χαζεύω λίγο τα κουνέλια, δε δείχνουν ότι τα απασχολεί το ταξίδι με το τραίνο.

15-7-2014 Marienplatz, München

Με περιμένει, αλλά δεν έχω αργήσει, έχασε την ευκαιρία να με πειράξει για την ανύπαρκτη τυπικότητα των Ελλήνων. Μου προτείνει να πάμε στο Tolwood και ανταποκρίνομαι θετικά. Ο περισσότερος κόσμος μόλις έχει σχολάσει κι έχει ξεχυθεί να απολαύσει το ηλιόλουστο απόγευμα. Μια κοπέλα παίζει βιολί έξω από την τράπεζα, αλλά μάταια οι βιρτουόζικες δοξαριές της παλεύουν να σαγηνέψουν το πλήθος, ο ήλιος τους έχει μεθύσει όλους, σαν ένα σμήνος μέλισσες που βουίζει, φτερουγίζοντας και ψάχνοντας λουλούδια να τρυγήσει.

15-7-2014 Olympiapark(Tollwood), München

Πήγαμε στην πρώτη καντίνα που βρήκαμε κοντά μας, πήραμε μπύρα και καθίσαμε στο γρασίδι απέναντι από τη σκηνή που έπαιζαν διασκευές διαφόρων τραγουδιών. Η σκηνή σκόπιμα στημένη απέναντι από τα χλοόσκεπα λοφάκια που καθόμασταν, πεντέξι χόρευαν μπροστά στη σκηνή κι οι υπόλοιποι απολάμβαναν τη μουσική και τα χάδια του ήλιου, Συζητούσαμε και ταυτόχρονα πάλευε να μου εξηγήσει στα γερμανικά, αυτά που έλεγαν οι μουσικοί ανάμεσα στα κομμάτια. Χαμογέλασα και της είπα ότι όσο δύσκολο είναι να μου εξηγήσει με γερμανικά, γερμανικά άλλο τόσο δύσκολο είναι για εμένα να πω αυτά που σκέφτομαι με τις πέντε λέξεις που γνωρίζω, Σταματήσαμε για λίγο να μιλάμε κα απολαμβάναμε τη μουσική, την κρύα μπύρα και τη λιακάδα. Έριξα μια ματιά στο Τollwood, ένα τεράστιο πολυεθνικό πανηγύρι, χωρίς την παρουσία πολυεθνικών, με κύριο χορηγό το δήμο του Μοναχού και μερικές από της όχι και τόσες εμπορικές ζυθοποιίες. Στο βάθος μία μεγάλη σκηνή που όπως μου εξήγησε αργότερα -λαμβάνουν χώρα οι συναυλίες με εισειτήριο. Μερικές μικρότερες σκηνές που γίνονταν άλλα γεγονότα και πλήθος πάγκων και καντινών. Κάθε πάγκος και κάθε καντίνα προέρχονταν από διαφορετικό μέρος του κόσμου. Μπορούσες να βρεις από αφρικάνικα ξύλινα αγάλματα μέχρι και κινέζικο.

Μόλις ήπιαμε την μπύρα, είπαμε να πάμε να πάρουμε κάτι να φάμε. Σταματήσαμε σε μια καντίνα που πούλαγε τορτίγιες που μπορούσες να γεμίσεις με αφρικάνικες γεύσεις, ακριβώς δίπλα στην ελληνική καντίνα("DIE GRIECHIN"~"Η ΕΛΛΗΝΊΔΑ"). Περιμένοντας να πάρω την τορτίγια μου έριξα μια ματιά στις τιμές του σουβλατζίδικου. Χαμογέλασα. Ακούγεται ότι οι Ευρωπαίοι μας λένε κλέφτες δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά η καντίνα θα έπρεπε να βρίσκεται στην Maximilianstrasse, δίπλα στον Dior και τα κοσμηματοπωλεία. Τρυπώσαμε σε μια σκηνή απέναντι και καθίσαμε στις μαξιλάρες που είχαν τα τραπεζάκια που κοσμούσαν το χώρο, Μια κυρία με ένα σιτάρ στα πόδια καθόταν στην άκρη μιας σκηνής, ντυμένη μ' ένα μωβ ινδικό φόρεμα, πίσω της σε ένα πανό προβάλλονταν εικόνες από την Ινδία και σε όλο το χώρο ακούγονταν ινδική μουσική. Με ρώτησα αν μου άρεσε αυτό που τρώω κι έγνεψα καταφατικά. 

Κάναμε μια γύρα χαζεύοντας τους πάγκους με τα εμπορεύματα και σταματήσαμε να πάρει κρέπα. Χαζέψαμε λίγο τον πίνακα με το πρόγραμμα και δείχνοντας μου μια σκηνή, μου είπε ότι σε λίγο θα χορέψουν φλαμένγκο εκεί. Πήραμε μπύρα και κάτσαμε στις ξύλινες καρέκλες περιμένοντας να αρχίσει το πρόγραμμα. Με ρώτησε για το ταξίδι μου και ποια μέρα θα φθάσω Ελλάδα, της είπα ότι για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι πότε θα φθάσω στο Βελιγράδι. Γέλασε και είπε κάτι για τα κουνέλια το οποίο ποτέ δεν κατάλαβα, αλλά χαμογέλασα ευγενικά. Με κατάλαβε και προσπάθησε να μου εξηγήσει, κι η σκηνή γέμισε ψηλές κάτασπρες Γερμανίδες ντυμένες Σπανιόλες.

15-7-2014 Marienplatz, München

Την αποχαιρέτισα στην αποβάθρα του προαστιακού και ανέβηκα στην πλατεία, ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει και ας είχε ακόμα λίγο φως, αύριο είναι εργάσιμη. Έκατσα στην είσοδο της τράπεζας και έμεινα να κοιτάζω το ρολόι του δημαρχείου. Είχα αρχίσει λίγο να μετανιώνω για το ταξίδι, όμως ήταν η μόνη λύση, δεν ήθελα με τίποτα να αφήσω τα κουνέλια πίσω. Σηκώθηκα και πήγα να καθίσω στο συντριβάνι, θυμήθηκα την πρώτη φορά που ήταν να συναντήσω ένα γνωστό στο συντριβάνι. Είχα περάσει αρκετές φορές αλλά δε θυμόμουν συντριβάνι, μάλλον περίμενα κάτι εντυπωσιακότερο σε όγκο για το μέγεθος της πλατείας, όπως και η λιτότητα των σταθμών του μετρό, μάλλον κακόμαθα στα μάρμαρα των ελληνικών σταθμών. 

15-7-2014  St.-Jakobs-Platz, München

Κοιτάζω την πλατεία και τα γύρω στενά με νοσταλγία. Πόσες φορές άραγε έχω περάσει από εκεί, τις πρώτες χιονισμένες μου εβδομάδες στο Μόναχο. Περιφέρομαι για λίγο και αποφασίζω να πάω στο σπίτι. Δεν βρίσκω κανένα νόημα σε αυτή την περιπλάνηση, ακόμα και να μπορούσα να εγκλωβίσω το μέρος στις κόγχες των ματιών δεν θα υπήρχε κανένα νόημα.  Οι αναμνήσεις φυλάσσονται στην καρδιά, όχι σε παλιές φωτογραφίες ή εύγλωττους επικήδειους. 

Δευτέρα, 14-7-2014

14-7-2014 Untergiesing, München

Σκέφτηκα να βάλω ραδιόφωνο να ακούσω σχολιασμούς για τον τελικό, τελικά έβαλα μουσική και κάθισα στην άκρη του καναπέ. Τα κουνέλια καταβρόχθιζαν λαίμαργα τα λαχανόφυλλα. Έχω πάψει καιρό πια να αναρωτιέμαι αν κοιμούνται ποτέ. Ακουμπάω την πλάτη στο μαξιλάρι και κλείνω τα μάτια, αδύνατον πλέον να κοιμηθώ νύχτα. Σηκώνομαι φοράω παπούτσια, χώνω τα κλειδιά στην τσέπη και βγάζω τα σκουπίδια.Ο ουρανός στα μαύρα, δίχως στολίδια, μόνο κάτι αραχνοΰφαντες λευκόγκριζες φιγούρες ταξίδευαν νωχελικά στη μαύρη επιφάνεια. Μηχανικά βγήκα στο δρόμο και άρχισα να κατηφορίζω την Tegernseer,σκέφτηκα να γυρίσω πίσω και να φορέσω μακρύ παντελόνι, τελικά απλά έχωσα τα χέρια βαθιά στις τσέπες του τζάκετ και συνέχισα. Σταμάτησα στα φανάρια έριξα μια ματιά για κανένα ξεχασμένο αμάξι και πέρασα απέναντι.

14-7-2014 Brudermühlstraße,München

 Στα αριστερά ο σκούρος όγκος του γηπέδου της Grünwalder και από εκεί και πέρα σκοτάδι. Έμεινα για λίγο να συνηθίσω και χώθηκα στο χωμάτινο μονοπάτι που κατέβαινε στις όχθες του Ίζαρ. Μερικές πάπιες κοιμόντουσαν στο γρασίδι, μάλλον ξεχάστηκαν και δεν πρόλαβαν να βρουν καταφύγιο σε κάποιο θάμνο. Είχα από ώρα παγώσει και η υγρασία είχε τρυπώσει σε κάθε γωνιά του κορμιού μου. Δεν με ένοιαζε.

Κάθισα σ' ένα κορμό που μάλλον κάποτε είχε ξεβράσει εκεί το ποτάμι, ποιος ξέρεις από που είχε έρθει, ίσως ήταν λεύκα δεν ξέρω, πάντως έδειχνε αρκετά γερασμένος οπότε σίγουρα είχε προλάβει να δει πολλά στη ζωή του. Τώρα κείτονταν εκεί, στην αμμουδερή όχθη μένοντας να ξασπρίζει. Ο Ίζαρ φουσκωμένος κατρακυλούσε γαλήνιος να πάει να βρει το Δούναβη, σε αντίθεση με τις σκέψεις μου. Δεν υπάρχει καμία κατεύθυνση. Καταρράχτης οι σκέψεις μου πάλευαν να χυθούν στο ποτάμι να φύγουν μακρυά. Σουρεαλιστικό. Πήρα μερικές ανάσες και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Θα ακολουθούσα το ποτάμι,ναι!- αυτό θα έκανα.

14-7-2014 Untergiesing,München

Παλεύω να ανοίξω τα μάτια, έχει πάει μεσημέρι. Τα κουνέλια δείχνουν μια ανησυχία, τα καλημερίζω και παίρνω την ποτίστρα να τους βάλω νερό. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη και σκέφτομαι πόσες ώρες να είναι η Βουδαπέστη από εδώ, με το τραίνο. Πριν δυο χρόνια περίπου είχα δει τον Δούναβη για πρώτη φορά από το αεροπλάνο, τίποτα ιδιαίτερο, ένα φαρδύ γκριζογάλανο αυλάκι ανάμεσα σε καλλιέργειες. Το ποτάμι πρέπει να το ζήσεις, να περπατήσεις πλάι στο ρεύμα του, αντίθετα, να το διασχίσεις, να χαζέψεις όλα αυτά που κουβαλάει να βουτήξεις τα πόδια σου στα παγωμένα του νερά. Με γοήτευε η ιδέα να βρεθώ στην πόλη του Δούναβη. Καιρό λέω να πάω στη Βιέννη, τελικά δεν τα κατάφερα. Ανοίγω τον υπολογιστή και ταξιδεύω στα Βαλκάνια. 

14-7-2014 Hauptbahnhof, München

Ο κόσμος σε ρυθμούς καθημερινότητας τίποτα δε θύμιζε το χθεσινό θρίαμβο. Ο κεντρικός σταθμός του Μονάχου, μια τεράστια ανθρώπινη μυρμηγκοφωλιά. Άνθρωποι μπαίνουν, βγαίνουν χάνονται στα έγκατα του για να πάρουν προαστιακό και μετρό, πλημμυρίζουν τις αποβάθρες των τραίνων μια αέναη κίνηση. Μου αρέσει να περιφέρομαι εκεί, όλοι κάπου πάνε, ξεναγοί παλεύουν να συντονίσουν τα γκρουπ τους και εκατοντάδες φράσεις συναντιόνται στον αέρα σχηματίζοντας μια βοή που χάνεται στην οροφή. Σήμερα όμως ήμουν εκεί για άλλο λόγο, κατευθύνθηκα στα ηλεκτρονικά μηχανήματα εισητηρίων και διάλεξα μια ουρά να περιμένω τη σειρά μου. Μερικές παρέες νεαρών με τα παραδοσιακά κοντά δερμάτινα παντελόνια και την εμφάνιση της εθνικής Γερμανίας συζητούσαν ακόμα με ενθουσιασμό για το χθεσινό αποτέλεσμα.

Άρχισα να πληκτρολογώ τον προορισμό μου στην οθόνη επαφής και το μάτι μου έπεσε στη λίστα με τους πιθανούς συνδυασμούς προορισμών στα αριστερά της οθόνης. "BELGRADE". Το επέλεξα δίχως ιδιαίτερη σκέψη, 16 ώρες και αρκετά λεπτά, φεύγουν δύο τραίνα κάθε μεσημέρι. Στη Λευκή Πόλη, λοιπόn, Weiß City, όπως μου είχε εξηγήσει ένας  συνάδελφος, ότι σημαίνει Βελιγράδι στα σέρβικα. Υπέθεσα ότι θα μιλάνε αγγλικά εκεί, γιατί ήξερε κι αυτός και οι Σέρβοι γείτονες μου. Στο Μόναχο πάλι τα αγγλικά δεν έχουν καμία αξία για την καθημερινότητά σου, εδώ ακόμα και τα γερμανικά ακούγονται ξένα αν δε χρησιμοποιείς μια-δυο βαυαρικές λέξεις.

Ο Δούναβης συνεχίζει το ταξίδι του, ίσως συναντηθούμε κάποια άλλη φορά.

14-7-2014 Goetheplatz

"Ο πιο ευτυχισμένος, είτε βασιλιάς, είτε φτωχός, είναι αυτός που βρίσκει γαλήνη στο σπίτι του"- (Γκαίτε)

Δεν έχω ιδέα πως βρέθηκα εδώ, παρασύρθηκα από το πλήθος και βρέθηκα σε ένα δρόμο που δε μου θύμιζε κάτι. Συνέχισα να τον ακολουθώ και γνώρισα τα κτήρια του πανεπιστημιακού νοσοκομείου, έκανα δεξιά και βγήκα στη Goetheplatz, Ήταν νωρίς δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι, ακούμπησα την πλάτη στον κορμό ενός δέντρου και κοίταξα τον ποδηλατόδρομο, γέλασα. Σε εκείνο το σημείο είχα πέσει με το ποδήλατο και ναι είχε περάσει ένας χρόνος κιόλας. Πέρσι τον Ιούλιο ήταν που έμενα στο Harras. Αλήθεια, έχω αλλάξει πέντε γειτονιές, τώρα το συνειδητοποιώ. Δεν είχα ποτέ μεχρι τώρα σκεφτεί ότι θα μου λείψει η πόλη. Κυρίως λόγω της δουλειάς έχω να θυμάμαι κάτι από τόσες πολλές γειτονιές. Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου αναμνήσεις από την Αθήνα και τραβά προς Frauenhoferstraße να πάρω μετρό για το σπίτι.

14-7-2014 Tegernseer Landstr. , München

Κοιτάζω τον ουρανό και χαμογελάω. Είμαι σίγουρος ότι βρέχει μόνο από το σπίτι μου μέχρι το σούπερ-μάρκετ. Συνεχίζω το περπάτημα, νιώθω τις χοντρές σταγόνες στο σβέρκο μου. Ένας σκαντζόχοιρος ξετρυπώνει από μια συστάδα θάμνων και με κοιτάει προσπαθώντας να μαντέψει τις προθέσεις μου. Σταματάω και του γνέφω να συνεχίσει, διστάζει και τελικά συνεχίζει τη διαδρομή του. Περίεργο τέτοια ώρα σκαντζόχοιρος;, μάλλον κάποιος τον ξετρύπωσε από το σπίτι του και ο κακομοίρης αναζητούσε καινούριο κατάλυμα. Ποιος θα φανταζόταν ότι θα μου λείψουν οι σκαντζόχοιροι.

14-7-2014 Πεζογέφυρα Tegernseer Landstr. , München

Η βροχή έχει σταματήσει στέκομαι για λίγο στη γέφυρα και χαζεύω προς το κέντρο. Σίγουρα η λεωφόρος δε θα μου λείψει. Κοιτάζω τις πολυκατοικίες με τις σκεπές δεξιά αριστερά, λες και επείτηδες διάλεξαν τις χειρότερες αποχρώσεις του πράσινου, του κόκκινου και του κίτρινου για να βάψουν τα κτήρια. Έχει όμως μια γλύκα αυτή η κακογουστιά και οι γύψινες μορφές πάνω από τις εισόδους χαμένη προσπάθεια να ομορφύνουν τα κελιά που χτίστηκαν για να μείνουν οι εργάτες της αυτοκρατορίας. Από ψηλά η πόλη είναι πανέμορφη, κεραμμύδια σε όλες τις αποχρώσεις από το πιο ξεβαμμένο πορτοκαλί ως και το πιο βαθύ καφέ ξεφυτρώνουν ανάμεσα σε ατελείωτο πράσινο,και κάποια θαραλλέα καμπαναριά τολμούν να ξεπεράσουν τις δεντροκορφές άλλα με κεραμύδια άλλα χαλκένδυτα έχουν πια πρασινίσει από την οξείδωση, λίγα μοντέρνα κτήρια καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από μακρυά, αλλά αρκετά για να πληγώσουν το τοπίο.

14-7-2014 Untergiesing,München

Aπόψε, πρέπει να κοιμηθώ νωρίς, το πρωί θα περάσει η υπεύθυνη από την εταιρεία που διαχειρίζεται την πολυκατοικία μου να δει σε τι κατάσταση θα παραδώσω το σπίτι. Ελπίζω να μη με ζαλίσει για τα κουνέλια. Να θυμηθώ να κατεβάσω την ορχιδέα από το περβάζι και πιστεύω θα είμαστε εντάξει. Ήθελα να την πάρω μαζί την ορχιδέα αυτή. Τώρα μάλλον δύσκολο, ίσως κάτι σκεφτώ, πάντως όχι να τη βάλω στο κλουβί με τα κουνέλια. Κλουβί; Πόσο άσχημο ήχησε σα λέξη. Η απουσία καγκέλων είναι, άραγε που μας δίνει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας; Καλύτερα να πέσω για ύπνο, δεν είναι καιρός για φιλοσοφίες.